Lunes, Oktubre 31, 2016

Paano Ba Maging Superhero?


 
Sa isang bayan sa malayong katimugan nakatira ang mga taong may pambihirang katangian. Sila ang mga taong nabiyayaan ng lakas na higit pa sa normal na tao. Karamihan sa mga ito ay marunong lumipad. Ang iba naman ay mabilis tumakbo. May mga nakakabasa ng isip at may mga kayang mawala sa paningin ng tao. Bawat tao iba-iba ng katangian. Bawat tao kanya-kanya ng lakas. Lahat sila ay pinagbuklod ng isang hangarin iyon ay makatulong sa kapwa.

Ngunit may isang bata sa malayong bayan sa katimugan ang ipinanganak na tila kakaiba sa lahat. Siya si Morgan ang batang sa edad na sampu ay hinding-hindi pa rin nagpapakita ng kahit anong uri ng lakas na higit pa sa kakayahan ng normal na tao.

Normal sa mga batang nakatira sa bayan na iyon ang makitaan ng pambihirang kakayahan sa edad na limang taong gulang. Iilan lamang ang mga batang tulad ni Morgan na inabot na ng edad na sampu ay hindi pa rin kinakakitaan ng abilidad na higit pa sa kakayahan ng isang normal na tao. Naging sanhi rin iyon para maging tampulan si Morgan ng tukso ng mga bata. Dahil doon ay kakaunti ang naging kaibigan si Morgan.

Tuwing hapon ay nakaugalian na ni Morgan na pumunta sa bundok kung saan nakatira ang dating pinakatanyag na superhero, si Tatang Inyo. 

Si Tatang Inyo ang may pinakamatalino na pag-iisip sa buong bayan noong panahon niya. Lahat ng suliranin ay kaya niyang solusyonan. Siya ang naging takbuhan ng mga taong hindi malaman ang gagawin sa bigat ng kanilang suliranin. Ngunit, isang daang taon na ang lumipas mula ng mga panahong iyon. Kaya ang dating pinakamatalino ay ngayon ay simpleng tao na lang na nakatira sa bundok.

Sa araw-araw na pagpunta ni Morgan sa bahay ni Tatang Inyo ay lagi siya nitong kinukwentuhan tungkol sa mga problemang sinusulosyunan nito. Si Tatang Inyo ang naging idolo ni Morgan. Kahit na kapalit ng mga kwento ay ang ipag-igib si Tatang ng tubig.

"Balang araw mas hihigitan ko pa si Ka Enyo. Lilipad ako at lilibutin ko ang buong mundo habang sinasagip ang lahat ng taong nangangailangan. Magiging mas matalas pa sa pandinig ni Aling Angela ang tenga ko. Maririnig ko lahat ng klase ng hinaing ng tao at isa-isa ko silang tutuparin! Mas magiging mabilis pa sa takbo ni Totong Bilis ang mga paa ko sa tuwing tutulong ako sa mga tao," nangangarap na sabi Morgan kay Tatang Inyo.

Tumawa naman ang matanda sabay sabing, "Hamo, ikaw ay lalaking isang magaling na superhero at magiging tagapagligtas ng lahat."

Nabuhayan pa lalo ng loob si Morgan at nangarap pa.

Lumipas pa ang panahon hanggang isang umaga ay nagising na lang si Morgan na nakalutang mula sa kanyang higaan. Nanlaki ang kanyang mga mata. Sa wakas heto na ang pinapangarap niyang kapangyarihan. Mabilis siyang lumipad sa langit. Doon ay nagsasayaw at nagsisigaw siya sa tuwa. Tiningnan niya ang lahat ng tao. Sinuyod ang buong lugar at naghanap ng kauna-unahang tao na magagawa niyang tulungan.

Agad niyang nakita ang isang kalabaw na may hila-hilang kariton na pinaglalagyan ng mga itlog sa kabilang bayan. Mabilis na nilapitan ni Morgan ang lalaking nakasakay sa kalabaw.

"Kuya, kailangan mo ba ng tulong? Gusto mo bang mas mapabilis pa ang paghila sa kariton?" tanong ni Morgan sa lalaki.

"Aba'y siyempre naman! Mas mapapadali ang trabaho ko kung ganoon!" mabilis na tugon ng lalaki.

Itinali ni Morgan ang kariton sa kanyang baywang at lumipad nang mabilis. Ngunit napasobra ang kanyang bilis kaya nabasag ang mga itlog na nasa loob kariton. Nagalit ang lalaking may ari ng kariton at itlog. Galit na pinaalis nito si Morgan.

Malungkot na umalis si Morgan. Muli siyang lumipad pataas at doon ay malungkot na tumunghay sa mga tao sa paligid. Nakita niya ng isang babae na hindi makatawid sa isang tulay na yari sa kahoy at lubid. Lumapit siya sa babae at nag-alok ng tulong.

"Ginang, gusto mo ba ng tulong? Maari kitang tulungan makatawid sa kabilang dulo," saad ni Morgan.

Agad na tumango ang babae bilang pagsang-ayon sa sinabi ni Morgan. Hinawakan ito ni Morgan sa baywang saka lumipad pataas.  Sa una'y dahan-dahan ang ginawang paglipad ni Morgan. Ngunit agad niyang binilisan pagdating sa ere. Agad na natakot ang babae at nagpumiglas sa pagkakahawak ni Morgan. Nagulat si Morgan kaya muntikan na niyang mabitawan ang babae.  Ligtas naman silang dalawa na nakarating sa kabilang dulo pero sa halip na pasasalamat ang makuha ni Morgan mula sa babae ay nagalit pa ito kay Morgan.

Dahil sa mga nangyari ay mas naguluhan si Morgan. Umiiyak na mabilis siyang lumipad pabalik sa bahay nila kung saan nakita siyang lumilipad ng mga kakilala niya.  Tinawag pa siya ng mga ito pero hindi niya pinansin. Mabilis siyang nagkulong sa kanyang kwarto at doon ay umiyak nang umiyak.

Lumipas ang mga araw at unti-unti nang nakikihalubilo si Morgan pero hindi na siya muling lumipad.

“Ang galing ko! May mama akong tinulungan kanina! Nawawala ang kanyang singsing. Gamit ang napakalinaw kong paningin ay hinanap ko ‘yon sa damuhan!” masiglang kwento ni Aya isa sa mga kababata ni Morgan.

“Sus, madali lang naman ‘yan. Kahit sino kayang hanapin ang isang singsing sa damuhan. Ikaw ba, kaya mo bang magdala ng sulat sa kabilang bayan sa loob lamang ng limang minuto?” pagmamalaki naman ni Albert ang batang may pinakamabalis na paa sa lugar nila.

“Malamang ikaw lang ang may kaya noon! Ikaw ang pinakamabilis tumakbo sa atin, eh. Kung suntukan na lang tayo? Manalo ka kaya?” sabi naman ni Entong ang pinakamalaki sa magkababata at ang pinakamalakas sa kanilang lahat.

Malakas na umihip ang hangin at nakawala sa kamay ni Albert ang kanyang lobo na sumabit naman sa puno ng niyog.

“Morgan, hindi ba nakakalipad ka? Kunin mo ‘yong lobo,” suhestiyon ni Aya na agad sinang-ayunan ng mga kasama nila.

Mabilis na dinapuan ng takot si Morgan. Natakot siya na baka tulad ng mga nauna niyang tinulungan ay hindi maging maganda ang kalalabasan ng gagawin niya. Baka sahalip na makatulong ay makaperhuwisyo pa siya.

Unti-unti ay lumipad si Morgan. Mabagal ang pagtaas niya sa lupa. Kung kumilos siya ay parang puputok anumang oras ang lobo. Mabagal niyang inabot ang tali ng lobo ngunit bago pa man niya mahawakan iyon ay umihip ang malakas na hangin. Dahilan para liparin ang lobo palayo kay Morgan.

“Ay! Wala na! Habulin mo, Morgan!” malakas na sigaw ni Aya.

Nagulat si Morgan sa sigaw ni Aya. Kumuyom ang kanyang mga kamay. Hindi na naman niya nagawang tumulong nang maayos. Palpak na naman ang ginawa niya.

Sa halip na habulin ang lobong nilipad ng hangin ay lumipad nang malayo si Morgan. Mabilis ang kanyang ginawang paglipad. Kasabay ng malakas na paghampas ng hangin sa mukha niya ay ang paglandas ng kanyang luha.

“Hindi... hindi ko kayang maging superhero,” mahinang iyak ni Morgan.

Dinala siya ng kanyang kapangyarihan sa isang maliit na bahay sa bundok. Ilang araw ng hindi pumupunta sa bahay na iyon si Morgan kaya nagtaka siya nang makitang puro kalat ang paligid. Pinunasan niya ang kanyang pisngi.

“Tatang?” mahinang tawag ni Morgan sa pangalan ni Tatang Inyo. “Tatang? Nasaan kayo?”

Nilibot ni Morgan ang bahay. Ang dating maliit pero malinis na bahay ay puno na ng kalat ngayon. Maraming hugasin ang nakatambak sa lababo. Ang mga halaman naman sa likod ay natuyuan na. Tila ilang araw na itong hindi nadidiligan. Pinuntahan ni Morgan ang kaisa-isang silid ng bahay pero wala pa rin doon si Tatang Inyo. Muli ay naiyak ang batang si Morgan. Maya-maya lamang ay nakarinig siya ng tao mula sa likod bahay. Agad siyng tumakbo papunta doon at nakita si Tatang Inyo.

“Tatang!” mabilis na tumakbo papalapit si Morgan at niyakap ang matanda.

Tatawa-tawa namang yumakap ang matanda kay Morgan.

“Morgan! Ilang araw kang hindi napandaan dito, ah? Balita ko pa’y may kapangyarihan ka na? Kamusta na ang superhero ko?” Yumukod si Tatang Inyo para mas makita ang mukha ni Morgan na mas itinago naman ng huli.

“Hindi po ako superhero, ‘Tang. Imposible pong maging superhero ako,” malungkot na sagot ni Morgan sa lahat ng tanong ni Tatang Inyo.

“Wag mong sabihin ‘yan,” tutol ni Tatang Inyo.

“Pero totoo po iyon, Tatang. Lahat po ng tinutulungan ko ay napapahamak. Hindi naman po ako nakakatulong.”

“Sigurado ka ba?” naninigurong tanong ni Tatang Inyo na agad na tinanguan ni Morgan.

“Bakit hindi mo tingnan ang paligid mo ngayon, Morgan? Anong masasabi mo sa bahay ko ngayon?”

Nangunot ang noo ni Morgan sa tanong ni Tatang Inyo pero sumagot pa rin siya.

“Marumi po. Hindi katulad ng dati.”

“Ang tagal mo kasing nawala kaya naging makalat ang bahay ko. Kaya malaking tulong ka sa akin, Morgan. May kapangyarihan man o wala ikaw ang superhero ko.”

Natigilan si Morgan sa sinabi ni Tatang Inyo.

"Ngunit Tatang,  wala po akong kapangyarihan noon para tulungan kayo--"

"Hindi, Morgan," putol ni Tatang Inyo sa sinasabi ni Morgan. "Hindi kailangan ng kapangyarihan para tumulong. Hindi malalakas o mabibilis lang superheroes. Ang superheroes ay ang mga taong tumulong sa abot ng makakaya nila."



Wakas


Ang akdang ito ay kalahok sa Saranggola Blog Awards 8 http://www.sba.ph 



   
 

Walang komento:

Mag-post ng isang Komento