Sabado, Oktubre 31, 2015

Pag-ibig sa Tamang Panahon



“Mangyayari rin ang lahat pagdating ng tamang panahon.”

‘Yan ang madalas na marinig kay Ising. Kapag may isang bagay ang kahit anong hiling, kahit na lumuhod at pinudpod ang mga tuhod sa kakaluhod para lang ipagdasal na magkatotoo ay hindi pa rin natutupad. Asahan na ang linya niyong “Hindi pa ito ang tamang panahon.”

Para sa kanya lahat ng bagay sa mundo ay nangyayari sa tamang panahon. Nang bumagsak ang kanyang bunsong kapatid na si Kaloy sa Licensure Examination for Teachers, “Hindi pa ito ang tamang panahon para maging isa kang guro,” ang sinabi niya sa kapatid. Nang malaglag ang anak ng kapatid  niyang si Mia dahil mahina ang bahay bata nito, “Hindi ka pa handa para sa bata. Hindi pa ito ang panahon,” naman ang sinabi niya para sa kapatid.

Ngunit kung kung tamang panahon nga ang hihintayin, mukhang nakaligtaan o nalampasan na nito si Ising. Sa edad na kwarenta y dos ay wala pang asawa si Ising. Ni hindi nga ito nagkaroon ng nobyo. Ni minsan walang nakilala o nakita ang pamilya o mga kapitbahay nito na lalaking inuwi sa bahay. Kahit na mga chismis lamang ng mga lalaking naging malapit dito ay wala.

Hindi naman si Ising ang klase ng babaeng laging sa pag-aaral nakatuon ang pansin. Noong nag-aaral siya ay madalas na umuuwi siya nang madaling araw. Ang laging dahilan ay gumagawa lamang ng project sa eskwelahan kahit na nakipag-inuman lamang sa bahay ng kaibigan. Madalas na lumiliban sa mga klase para lamang makanood ng bagong palabas sa sine. Ang baon ay iniipon para makagala. Nang magkaroon ng trabaho ay madalas na laman ito ng mga bar. Hindi nga lang siya isa sa mga babaeng halos ilabas na ang lahat ng natatakluban ng mga damit habang nagsasayaw, pero isa siya sa mga nagpapatumba ng bote ng alak.

Ngunit pagdating sa pag-ibig ay sadyang ilag si Ising. Marami siyang kinakatukan. Natatakot s’ya na baka pulaan lamang ng mga magulang n’ya ang sinumang lalaki na magugustuhan n’ya. Na baka pagdating sa dulo ay hindi rin naman sila magkatuluyan ng lalaking mamahalin n’ya at iwan s’ya. Ayaw n’yang masaktan. Ayaw n’yang matulad sa iba na nagmumukhang kawawa dahil lamang sa iang lalaki. Ayaw n’yang matulad sa iba na matapos maanakan ay iiwan lang din naman.

Pero kahit ganoon isa rin sa siya mga babaeng nahumaling nang sobra sa mga tagalog pocketbooks. Araw-araw ay nakakadalawang libro siya ng pocketbooks. Hindi pwedeng matapos ang araw niya nang hindi nakakatapos ng kahit isnag libro. Gabi-gabi, bago matulog ay lagi n’yang iniisip ang bawat eksena, linya at karakter sa nabasang libro. Iniisip kung kailan nga ba mangyayari s’ya naman ang magiging bida sa isang love story na pwedeng ilimbag sa papel?

Gusto niyang maranasan na umibig. Gusto n’yang maranasan ang magkaroon ng katabi sa pagtulog. Ano ang pinagkaiba noon kapag magkatabi silang natutulog ng kanyang mga kapatid? Anong pinagkaiba noon kapag nagsisiksikan sila ng ng mga barkada niya sa kama?

Higit sa lahat gusto niyang maranasan ang ibang tao naman ang mag-alaga sa kanya. Iba mula sa kanyang mga magulang. Iba mula sa mga kapatid at lalong iba mula sa mga kaibigan. Ano nga ba ang pinagkaiba ng pagmamahal ng isang tao? Sa anong aspeto naiba ang kanilang yakap at halik.

At para malaman niya ang sagot ay kailangan niyang maghanap ng lalaking mahahalin n’ya. May mga nagugustuhan naman s’ya. ‘Yon nga lang. Hanggang doon na lamang ang lahat. Sa may nagustuhan s’ya. Kapag may nagustuhan s’yang gwapo, alam na kaagad niyang hindi sila ang itinakda ang panahon. Hindi naman kasi s’ya bagay sa mga gwapo. Simpleng babae lang s’ya, ayaw niyang mangarap nang mataas. Kapag naman may nagugustuhan siyang tingin niya ay pwede na, hindi naman siya gusto.

Hindi naman siya pihikan sa lalaki. Hindi naman kailangan na gwapo, pero kung sakaling gwapo ang makatuluyan niya, sana nga mangyari iyon. Hindi pisikal na aspeto ang batayan niya sa lalaking mamahalin. Ang ayaw niya lang ay ang lalaking walang pangarap sa buhay. Bakit niya gugustuhing makasama sa buhay ang isang lalaking wala namang nais marating? Baka hanggang sa kanto lang ang mapuntahan nito at para uminom pa. Ayaw rin n’ya sa lalaking puro pangarap nga wala namang gawa. Okay lang sa kay Ising kahit na hindi siya ang nasa unang prayoridad ng lalaki, basta malinaw rito ang gusto nito sa buhay. ‘Yon nga lang kapag nakakakita siya ng ganitong lalaki, wala nga sa prayoridad nito kahit ang mahalin si Ising.

Hanggang sa mas pinili na lang ni Ising ang maghintay sa tamang panahon. Iniisip na lang niya na hindi pa naisusulat ang kanyang love story. Baka pinapatubo pa lang ang puno na gagawing papel para maisulat ang kwentong niyang kakikiligan pati ng mga apo niya sa tuhod.

Lumipas na ang mga panahon. Natapos mag-aral si Ising. Nagkaroon ng trabaho. Nagkaroon ng sariling bahay ay nagsolo. Ang mga kaibigan niya at nagsipag-asawa na at nagsipag-anak. Ang iba nakaktatlong anak na at tatlong asawa rin. Habang siya ay naghihintay pa rin sa tamang panahon. Sa tamang lalaki.

Hindi pa naman huli ang kwarenta. ‘Yan ang pakunswelo n’ya sa sarili. Maayos pa naman ang matris n’ya. Wala pa nga kahit anong gusot ‘yon.

Isang araw habang nakaharap si computer si Ising at tinatapos ang mga report na kailangang tapusin sa trabaho n’ya ay nakarinig siya ng pop up mula sa Facebook niya. Tiningnan niya iyon at nakita ang message ni Aya, kaklase niya noong high school.

Aya Velasco
Girl, pwede ka ba? Kailangan ng tulong ni Hanna. Nasa ospital ang anak niya. Kailangan ng pera. Alam mo naman yun walang kwenta ang asawa. Hindi nila mabayaran ang bill. Gipit ako ngayon eh.
Sent from messenger

Tinitigan ni Ising ang chat box.  Sa kanilang lahat na magbabakarda noong highschool si Hanna ang hinulaan nilang unang mag-aasawa at magkakaanak. Na siyang agad namang tinupad nito dahil anim na buwan matapos ang graduation nila ay nabalitang buntis ito. ‘Yon nga lang nakakaapat na anak na ito ay hindi pa rin ito kasal sa ama ng mga anak nito.

Galing si Hanna sa isang broken family. Nabuntis ang nanay nito sa edad na disis siyete habang ang ama naman ay nito ay disi nueve. Dalawa lamang sila Hanna at Kuya nitong si Harold at nang dumating si Hanna sa edad na pitong taon ay naghiwalay ang mga magulang nito. Sabi ni Hanna dahil daw iyon sa hindi magkaunawaan ang mga magulang nito.

Mas madalas daw ang pag-aaway ng mga magulang nito kaysa sa magkabati kaya piniling maghiwalay na lang. Wala pang isang taon matapos maghiwalay ng mga magulang nito ay nagkaroon na ng sari-sariling pamilya ang mga magulang ni Hanna. Kaya naiwan na lamang sila sa poder ng mga lolo at lola nito.

Noong unang beses na sinabi ni Hanna sa kanya na buntis ito ay tinawagan siya nito habang umiiyak. Alas onse na noon ng gabi pero pinapupunta siya nito sa Seven Eleven sa kanilang plaza. Kahit na tulog na ang lahat ng tao sa bahay nila ay tumakas si Ising para puntahan ito. Kasalukuyan siyang nasa second semester ng unang taon sa college kaya hindi pa dumadalang ang kumunikasyon nila ng mga kaibigan noong high school.

Agad niyang nakita si Hanna sa gilid sa labas ng Seven Eleven at mugtong-mugto ang mata sa kakaiyak. Nagulat siya nang makita ang mga kamay nitong may hawak na malaking bag.

“Anong problema?” agad niyang alo sa kaibagan na tumanggi nang yakagin niya ito sa loob ng Seven Eleven.

“Naglayas ako.”

Tinikom lang ni Ising ang bibig. Gustuhin man niyang iuwi ang kaibigan sa bahay nila alam niyang hindi niya kaya. Una, hindi alam ng mga magulang niya na lumabas siya. Ano na lang ang sasabihin ng mga ito kapag umuwi siyang may dala pang naglayas na kaibigan? Pangalawa, tutol ang mga magulang niya sa mga naglalayas. Alam niyang agad na ihahatid ng mga magulang niya si Hanna pagkauwi nila sa bahay. Panatlo, ayaw niyang masangkot sa gulog pinasok nito. Oo, magkaibigan sila ni Hannah. Pero tama bang idawit niya ang sarili niya sa problema na ito dapat ang naharap?

“Pupuntahan ako ni Tristan dito,” banggit ni Hanna na ang tinutukoy ay ang nobyo sa pagitan ng pag-iyak. “Sa kanila na ako tutuloy.”

“Bakit?” tanong na lamang niya.

“Is, buntis ako.” Nang sabihin iyon ni Hanna ay diretso ang tingin niya sa mga mata ni Ising. Kitang-kita sa mga mata nito ang isang desisyon na hinding-hindi mababali. Isang bagay na kahit anong gawin niya ay hindi matututulan. Kahit hindi naman niya alam kung ano ang bagay na ‘yon.

Hindi magawang makapagsalita ni Ising kaya nang umupo si Hanna sa isang upuan sa labas ng Seven Eleven ay napaupo na lang din siya. At dahil nga tahimik siya ay inakala ni Hanna na hudyat iyon para magkuwento ang huli.

Sa halos iisang oras na pagkakaupo nila sa labas ng Seven Eleven ay puro tungkol sa kung papaano mamahalin at aalagaan ni Hanna ang anak nito ang naging paksa ng usapan. Madalas ang pagsabi nito na hinding-hindi ito gagaya sa mga magulang nito na pinabayaan lamang sila na lumaki sa mga lolo at lola. Hindi-hindi raw hahayaan ni Hanna iyon. Kahit na magkahiwalay sila ni Trista ay hinding-hindi niya iiwan ang anak niya. Hinding-hindi raw nito hahayaan na maranasan ng anak ang naranasan nito.

Sa isip-isip ni Ising, hindi nga ba mararanasan ng bata ang naranasan ni Hanna? Disis sais pa lang si Hanna. Mas bata ng isang taon kaysa noong nabuntis ang nanay nito. anong klaseng buhay ang mararanasan ng bata? Hindi pa sila nakaka-graduate sa college. Mga first years pa nga lang sila. Wala pa sa tamang edad si Hanna para makahanap ng tamang trabaho. Paano nito bubuhayin ang anak nito? Gaano rin ito kasigurado na tatanggapin ito ng mga magulang ni Tristan.

Sa paglipas ng panahon, hindi magawang masabi ni Ising kung nagawa nga ba ni Hanna ang mga bagay na pinangako nito noon. Sa tuwing nagkikita sila ay wala itong bukang bibig kung hindi ang kunsiminsyon sa asawa. Sa pambababae nito at iba pang kalokohan. Ang  biyenan nito na walang ibang ginawa kung hindi ang pulaan si Hanna sa kanyang mga anak. Pati na rin ang mga konsimisyon nito sa mga anak.

Ang hindi lang niya maintindihan ay kung paanong nagawa pa ni Hanna na magkaanak nang apat samantalang puro problema lamang ang nakukuha nito. Kitang-kita naman na nang mag-asawa o mabuntis ito ay wala sa tamang panahon. Masyado pa itong bata at hindi handa. Hindi pa man nito nagagawang maging estable ang buhay ay nagawa pa nitong mag-anak nang isa pa at hanggang sa dumami.

Hindi n’ya maisip bakit may ma taong hindi magawang maghintay kung kelan ang tamang panahon para sa iang bagay. Ang mga bata gustong-gusto na kaagad tumanda, hindi man lang sinusulit ang pagiging bata. Laging isinasaisip ang pagmamahal at kung ano-ano pang bagay na hindi pa naman dapat. Sa halip na isipin ang paghahanap ng kapareha o kasama sa pagtanda ay hindi muna isipin ng mga ito kung paano yayabong ang pagkatao nila? Bakit sila takot na takot tumatanda mag-isa samantalang pinanganak naman sila nang iisa lang sila?

Gusto rin naman ni Ising ang magkaroon ng kasama sa pagtanda at ayaw niyang mamatay na lang nang mag-isa pero gusto rin niyang matuto na tumayo bilang tao. Ang magkaroon ng sariling disposisyon at hindi ang umasa sa magiging kapareha.

May tamang panahon sa lahat maging sa pagmamahal, pero ang pagyabong ng pagkatao ng isang tao ay nakadepende sa kung paano niya patatakbuhin ang sariling buhay.

Isa pa hindi niya kakayanin kung sakaling magkaroon siya ng anak at hindi niya kayang buhayin ito. Para saan pa at magkakaanak siya kung gugutumin lang naman niya ito. Aanhin pa ang buhay kung halos mamatay rin para lang panatilihin ito?

Natigil siya nang makitang nag-type muli si Aya.

Aya Velasco
Girl?
Sent from messenger

Bumuntong-hininga si Ising bago tumipa ng OK kay Aya at sinara ang kanyang facebook.

---- ----- ----- -----


Naglalakad si Ising papunta sa ospital kung saan dinala ang anak ni Hanna. Nakausap niya ito kagabi sa telepono at ibinalita nitong hiwalay na ito sa kinakasamang si Tristan. Ngunit sa halip na ang pag-usapan nila ay ang tungkol sa kabutihan ng paghihiwalay ng dalawa o kung bakit naghiwalay ang mga ito, mas naging paksa nila ang dahilan kung tama nga ba ang ginawa niya at mukhang mas nakakabuti na magbalikan na lang sila.

Ilang beses na hinindian ni Ising ang ideya na magkabalikan ang dalawa dahil isang manloloko si Tristan bukod pa sa mabisyo. Pero mas kulong si Hanna sa ideya na hindi mabuting asawa si Tristan pero mabuti itong ama. Na kahit na nag-aaway ang dalawa ay hindi nito dinamay ang mga anak. Pagdating sa mga anak ay mabuti ito. Na okay lang na magsama ang dalawa kung para lang sa mga bata

Nasa tapat na ng ospital si Ising nang makita niya ang si Allan. Ang isa sa mga lalaking nagustuhan niya noong highschool. Ngunit natapos na lang ang pagkakagusto niya rito ay hindi pa rin nalaman ni Alln na nagustuhan niya ito.

Agad na ngumiti si Allan nang makita siya. Kumaway pa ito sa kanya.

“Kamusta? Long time no look,” agad na bati ni Allan sa kanya.

“Ayos lang. Pinuntahan mo rin ang anak ni Hanna?” tanong niya rito.

Agad niyang napansin ang mga pagbabago sa itusra ni Allan. Ang dating laging bagsak na bangs nito ay wala na. Lumapad na nga ang noo nito dahil sa mataas na hairline. Ang mga mata nito ay mga linya na sa gilid. Ang mga labi ay medyo nangingitim dahil sa paninigarilyo. Ang katawan nito ay hindi na kasing tikas ng dati at may maliit na tiyan na nakausli na sa T-shirt nito.

“Nandito ang anak ni Hanna? Bakit? Anong sakit?”

Nagulat siya na hindi alam ni Allan na nasam ospital na ‘yon ang anak ni Hanna. Isang ideya tuloy na pinagtagpo sila ng tadahana ang pumapasok sa utak niya. Ideyang pilit niyang iwinaglit sa isipan.

“Noong isang linggo pa. May dengue. Bakit ka pala nandito kung hindi mo alam?"

Huminga muna nang malalim si Allan bago sumagot. “’Yong biyenan ko nasa loon. Na-confine dahil sa highblood.”

Napatango lang siya sa sinabi nito.

“’Yong asawa mo nandito rin?”

“Oo. Nasa loob. Kasama mga magulang niya.”

“Bakit hindi mo puntahan?”

“Galing na ako roon kanina.”

“Okay.” Nanatiling nakatayo si Ising sa harap ni Allan kahit na hindi na siya makaisip ng ibang sasabihin.

“Hiwalay na kami ng asawa ko,” saad ni Allan na mas lalong nagpablangko sa utak ni Ising.

“Hanggang legal separation lang kaya ng pera ko. Mahal ang annulment, eh. Saka matagal ‘yon.” Patuloy naman ni Allan.

“Bakit kayo naghiwalay?” tanong niya kay Allan.

“Tulad ng iba? Hindi kami magkasundo.”

“Pero ‘di ba okay naman kayo dati?” saad ni Ising sa mahinang boses. Hindi siya sigurado kung narinig nga ba siya ni Allan.

“Ganoon yata talaga may mga bagay na hindi nagtatagal. Ikaw? May asawa ka na ba?”

Umiling lang siya sa tanong ni Allan.

“Sa ating lahat ikaw na lang ang single! Ay single na pala ulit ako,” biro ni Allan para gumaan ang paligid pero hindi tumawa si Ising.

“Bakit parang ang dali sa inyo na pumasok sa isang relasyon tapos hindi niyo naman kayang tapusin?”  tila pasumbat na tanong ni Ising. Aakalain na siya ang iniwan ni Allan sa tono niya.

“Anong hindi kayang tapusin? Tapos na nga kaya nga naghiwalay,” muling pagbibiro ni Allan na hindi pa rin kinagat ni Ising.

Napailing na lang si Allan. “Hindi kasi kami katulad mo Ising. Mapusok kami. Kapag may pwedeng subukan sinusubukan. Kung anong kahinatnatan, eh, ganoon talaga.”

Si Ising naman ngayon ang napailing. “Hindi naman kasi basta-basta ang lahat. Ang problema sa inyo basta kayo pasok nang pasok. Hindi niyo iniisip ang mga bagay. Kung naghintay lang kayo nang kaunti... ng tamang panahon? Sana hindi kayo—“

“Hindi kasi kami kasing bait mo,” putol ni Allan sa sinasabi ni Ising. “Hindi namin kayang isipin ang hinaharap. Hindi namin kayang isipin kung ano ba ang pwedeng mangyari sa hinaharap sa bawat desisyon namin. Basta may pwedeng gawin, gagawin! Bahala na bukas. Hindi ako katulad mo na kayang isipin ang sasabihin ng pamilya ko sa bawat kilos ko.”

“Hindi ko iniisip ang sasabihin ng pamilya ko,” tutol naman ni Ising.

“Eh anong iniisip mo? Na may tamang panahon? Sabihin mo nga sa akin, bakit sa tuwing nalalaman mo na may isa sa amin na nakipaghiwalay o maagang nag-asawa ay lagi kang dismayado?”

Napatanga si Ising sa sinabi ni Allan. Ikinurap niya ang mga mata na tila makakakita siya ng sagot sa ginagawa.

“Dahil mali ang desisyon niyo. Anong kabutihan ba ng mga ginagawa niyo? Naging mabuti ba ang lagay niyo? Ang mga anak niyo naging masaya ba? ‘Yan ba ang buhay na pinangarap niyo noon?” unti-unting tumataas ang dibdib ni Ising habang sinasabi ang mga salitang binitawan. Maging kanyang boses ay tumatass kaya napapatingin sa kanya ang mga taong dumaraan.

“Tama nga ako,” nalito si Ising nang makitang ngumiti si Allan. “Masyado ka ngang mabait na hindi mo kayang sumugal. Ayaw mong sumugal at masaktan dahil iniisip mo ang mga taong nakapaligid sa’yo. Kaya nga tinatanggi mo na gusto mo ako noong high school ‘di ba? Kasi ayaw mong madismaya mga magulang mo.”

Natigilan si Ising sa sinabi ni Allan. Sa kabilang banda tama si Allan sa sinabi. Totoong takot din siya. Takot siya na baka magkamali. Takot siya na makagawa siya ng pagkakamaling pagsisisihan niya buong buhay niya. Ayaw niyang may ibang magdusa sa pagkakamali niya. Hindi niya alam kung kabutihan ba ang pagiging takot. At hindi niya alam ang solusyon sa takot niya kaya mas pinili niyang maniwala na may tamang panahon. Tamang panahon para sa lahat ng bagay.


“Naghihintay lang ako ng tamang panahon.” ‘Yon lang ang nasabi ni Ising bago iniwan si Allan at pumasok sa ospital.

Ang akdang ito ay kalahok sa Saranggola Blog Awards 7.  www.sba.ph.



  
                                                      

Walang komento:

Mag-post ng isang Komento